“Sen mutluluğun resmini yapabilir misin Abidin?” diye, sorar Nâzım,
“Saman Sarısı” şiirinin ortalarında bir yerde…
Çoğumuz, Bu çarpıcı cümleyi…
Yerli yersiz kullanıp, sağda solda caka satmışızdır.
Ama Abidin Dino’nun Nâzım’a ne cevap verdiğini,
Kimse yeterince kurcalamamıştır.
Oysa bakın ne demiş büyük usta:
“Mutluluğun resmini yapamam elbet.
Fakat, resim çizebilmek ne büyük mutluluk!
Çizmek… bana ayrılan boyutu çizmek…
İz bırakmak;
bundan başka ne ki resim yapma dürtüsü?
Bana ayrılan zamanı çizmek…”
Bugün , Özel bir Gün…
Çünkü,
“Bana ayrılan zamanın da sonuna geldik” dostlar !
Başlangıçta , imkânsız olduğunu bile bile,
biz de en azından niyet ettik
“mutluluğun resmi”ni yapmaya;
zordu…
Zordu, Çünkü…
Bir kere, paletimizdeki renkler belliydi.
Fırçaların sayısı da öyle,
Tuvalin zaten eni boyu sınırlı;
Müşkül bir iş anlayacağınız…
O zaman,
“daha zor olanı seçelim” dedik.
Kâğıda yazmayalım, suya yazalım;
Kâğıda değil, suya resmedelim…
“Kalıcı olmaz…” diyenler oldu.
Yalan de değil,
İlk bakışta öyle görünüyordu…
Biz… Yüce Mevlana’nın
“Su nakış tutmaz diyen bura gelsin” diye seslenişinden,
ilham ve cesaret aldık.
Ve çok geçmeden farkına vardık ki,
Asıl…
“Suya yazmak maharettir”.
Suyun akışkanlığını,
kayganlığını,
saydamlığını bahane etmeden yazmak…
Asıl…
“Suya resmedilenler”;
akıllarda ve gönüllerde iz bırakır.
Bu sebepledir ki,
“Bana ayrılan zamanı çizerken…”
Gönül gözümüzle gördüğümüzü,
Yoğunlaştırılmış su üzerine,
toprak ve toz boyalarla
suya nakşetmeye çalıştık…
İçimizdeki fırtınaları,
sevinçleri, aşkları,
keder ve heyecanları,
farkları ve benzerleri…
suya yansıtmaya çalıştık…
“Su ve Lions…” diye düşündük hep !
Büyük bir aşkla damlatılan her renkten,
hep tebessüm yayılsın istedik etrafa…
“Su ve Lions…” diye düşündük,
Kırmızısı gülbahar,
laciverdi çivit, siyahı isten ibaretti…
Suyu yağmur, fırçası gül dalıydı.
Ve çok nazlıydı; duyarlıydı…
Dokunsan,
sanki küsüp yok olacak;
İlişmesen başka türlü…
İhmal yoktu lûgatınde,
fakat ihtimal çoktu…
“Su ve Lions…” emek istiyordu !
Tekne önünde diz çökmeden,
sudan birşey çıkmıyordu…
Ve biraz diz çökenin,
ortaya çıkan resmin cazibesinden kurtulma şansı yoktu.
“Su ve Lions…” deyince,
İki defa aynı resmi yapmak da
mümkün olmuyordu.
Peki, Zaten asıl istediğimiz de bu değil miydi ?
Teknedeki her renk,
Farklı bir düsünceyi temsil etmiyor muydu ?
Ve bu renklerin yayılışı,
Dağılışı,
Karmaşası,
Birbirine sarılışı…
Her türlü düsüncenin bir arada var olabileceğini,
bir arada yaşayabileceğini,
Hattâ…
ancak bir arada anlamlı kalabileceğini,
göstermiyor muydu ?
Bunlardan,
kimisi baskın, kimisi zayıftı,
kimisi az, kimisi çoktu…
Yan yana gelen iki renk,
ya çarpışarak yıldızlanmaya
ya da uyumlu bir sekil oluşturmaya meyilliydi.
Kaostan bir düzen çıkıyordu.
Sonunda…
“Bana ayrılan zamanı çizerken…”
geleneğe uyarak,
Altına da imza atmamaya karar verdik.
Çünkü “Su ve Lions…”
Ben değil, biz olmayı çağrıştırıyordu.
Ve bugün…
Ardımızda bıraktığımız gayreti…
Suya resmedileni kâğıda taşımak için,
“BİZ” olarak buradayız.
BİZ,
“Hizmette Lider “dir
Bazen “yaşama sevinci,
Bazen “pozitif düşünce…”
Bazen bir “merhaba”
Ama her zaman,
“en öndeki gönüllü…”
Ve her zaman
Bu resmin arkasında,
Bu başarı öyküsünün ardında,
Tahmin edilenden çok insan olmuştur…
Fikri değen,
Eli değen,
Gönlü değen herkese
Şükranlarımı sunuyorum…
Ve…
Sevgili Eşim Ebru, Canlarım Defne ve Efe,
Sizlerden Çaldığım Zamanı
her zaman olgunlukla karşıladığınız,
Desteğiniz, Sevginiz, Katkınız için,
Maneviyatınızla hep güçlü hissettirdiğiniz için,
Size ÇokTeşekkür Ediyorum…
Leo, Lion Sevgi ve Saygılarımla…
Nasuhi Öndersev
Genel Yönetmen
